Od ponad dziesięciu lat Marvel Studio zaskakuje nas kolejnymi filmami, w których mamy przyjemność poznawać coraz to nowszych i ciekawszych superbohaterów. Podziwiam ich za ten niesłychany długoterminowy plan, który tak skrupulatnie starają się wprowadzać w życie. Co jednak najważniejsze potrafią swoimi dziełami zainteresować coraz to większe grono osób. Widać to chociażby po tym ile kolejne ich działa zarabiają.
Z roku na rok świat superbohaterów rozrasta się i to w zastraszającym tempie. Wiem, że dla wielu istniał on w komiksach i to od dekad, ale dopiero jakiś czas temu postanowiono tak hucznie zaprezentować go większej grupie odbiorców. Spójrzcie chociażby na plakaty kinowe oraz na seriale, które też maja sporo za zaprezentowania w tej kwestii. Dzisiaj jednak chciałbym porozmawiać o produkcji, która moim zdaniem była wyczekiwana przez wiele osób.
Od dawna na moim blogu nie pojawiały się zapowiedzi. Przyznam, że lubię ten rodzaj wpisów, bo dzięki nim na świeżo jestem ze wszystkimi nowościami wydawniczymi oraz filmowymi. Najwyższa pora do tego wrócić i to z pełnym zaangażowaniem.
„Planety Singli” nie muszę chyba nikomu przedstawiać. To film, który w 2016 roku zdobył naprawdę spore grono wielbicieli i było pewne, że doczeka się kolejnych części. Dalsze losy bohaterów mogliśmy zobaczyć w zeszłym roku w listopadzie. Zaliczmy to do okresu przedświątecznego. W końcu coś musiało zastąpić „Listy do M”. Niesłychane było jednak to, że ostatnia finałowa cześć miała się pojawić na wielkim ekranie po czterech miesiącach.
Pierwszy wpis na moim blogu pojawił się dobre sześć lat temu. Wiem, że to naprawdę dużo czasu jednakże zauważyłem w tym okresie pewną prawidłowość. Raz na dwa lata mniej więcej muszę nieco odsapnąć. Przemyśleć wszystko i pokombinować. Nie zrozumcie mnie źle. Uwielbiam blogować i pisać recenzje. Pod tym względem nic, a nic się nie zmieniło.
Zastanawialiście się kiedyś drodzy czytelnicy, czy da się stworzyć baśń, której miejscem akcji będzie owładnięty wojną kraj? Mogłoby się wydawać, że to niemożliwe, a jednak komuś się to udało. Tym kimś są dwie wspaniałe panie, Susanna White i Emma Thompson. Pierwsza odpowiedzialna jest za reżyserię, a druga za scenariusz oraz jedną z najbardziej rozpoznawalnych postaci w historii kina familijnego. Pewnie już się domyślacie, o czym dzisiaj będę pisał.
