Coraz trudniej jest znaleźć w dzisiejszej literaturze fantastycznej coś, czego jeszcze nie było. Ciągle te same schematy i bohaterowie pisani na jedno kopyto. Na szczęście trafiają się jeszcze pisarze tacy jak Naomi Novik. To ona trzy lata temu zawładnęła moim sercem za sprawą „Wybranej”. Dość nietuzinkowej historii czerpiącej z baśni pełnymi garściami. Tak samo jest z jej najnowszym dziełem zatytułowanym „Moc srebra”. Tytuł zbyt wiele nie mówi, ale idealnie tutaj pasuje.
W najnowszej twórczości Disneya najbardziej denerwujące jest ciągłe odgrzewanie kotleta o ile mogę tak nazwać powtórne nagrywanie tych samych historii tylko w wersji aktorskiej. Rozumiem, że w ten sposób chcą zdobyć serca kolejnego pokolenia widzów, ale nie tędy droga. Dlatego z tak wielką przyjemnością opowiem o produkcji, która dla mnie jest gigantycznym zaskoczeniem, ponieważ najlepiej pokazuje kierunek, w którym powinno podążać studio, ale o tym będą musieli przekonać się sami.
Uwaga wszyscy!!! Nie przejmujcie się, że wakacje się już powoli kończą. W końcu każdy koniec to początek czegoś nowego. Tak samo jest i tym razem, ponieważ wrzesień jest wypełniony premierami najróżniejszej maści.
Od jakiegoś czasu DC stara się nieco zluzować, jeżeli chodzi o filmy. Z wolna odchodzi od mrocznych i tajemniczych zarazem produkcji na rzecz kina bardziej familijnego. W końcu w dzisiejszych czasach do kin chce się ściągnąć jak największe zastępy widzów niezależnie od wieku. Dlatego nie wolno się ograniczać. Sami zobaczcie jak dobrze wyszło to Marvelowi, który zrezygnował z patosu, dodał szczyptę humoru i teraz zbija kokosy.
Kiedy pierwszy raz obejrzałem „Jak wytresować smoka” nie spodziewałem się, że film ten zrobi tak wielką furorę. W końcu nie każda produkcja może pochwalić się własnymi serialami będącymi przedłużeniem dobrze znanej wszystkim widzom historii. Niestety jak wszystko, co dobre i to musiało się kiedyś skończyć. Trzecia odsłona przygód Szczerbatka, Czkawki oraz reszty ekipy na wielki ekran trafiła na początku tego roku i stała się ogromnym wydarzeniem.
Nie wiem jak wy, ale ja nigdy nie byłem wielbicielem kina grozy z truposzami, dużą ilością krwi i zabijaniem wszystkich po kolei. Wolałem, gdy bohaterowie tego typu produkcji musieli pokonać zło, które drzemie w ich sercu, swoje własne lęki, zwątpienia. No wiecie bardziej takie psychologiczne horrory o ile można je tak nazwać. Niestety jednak z powodu, iż omijam ciarkogenne filmy jak tylko mogę nie często miałem szansę trafić na coś takiego.
